Mug / 10 jaar eerder
–
‘Potver Charles, moet je je haar zien, dat is toch geen scheiding in je haar. En wat is er met die vouw in je broek gebeurd? Het wordt steeds erger.’
De oudere, ooit knappe vrouw, beweegt zich stijf en resoluut. Haar zilveren galajurk zit als een tweede huid en haar kapsel is feilloos opgestoken tot een monumentaal bouwwerk. Veel parels, heel veel parels. Haar gezicht is gladgetrokken en egaal gespoten maar de kleur van haar huid is net iets te bruin en het loshangende vel in haar hals en de bruine vlekken op haar handen verraden haar ware leeftijd. Ze kijkt alsof haar favoriete Gucci voor haar ogen in de fik wordt gestoken.
‘Maaaarrrrrriiiiiiaaaaaa!!!!!!’ gilt ze over haar schouder en als ze zich weer terugdraait, sist ze bijna onhoorbaar tegen de kleine jongen die voor haar staat te trillen als een rietje. ‘Je doet het expres. Nooit eens gewoon meewerken. Je weet hoe belangrijk dit diner voor je vader is. We kunnen niet hebben dat jij met je ongeïnteresseerde chagrijnige koppie de boel loopt te verstieren. Het gaat om te veel geld. Maaaarrrrrriiiiiiaaaaaa! Waar is dat mens toch?
Wanneer Maria eindelijk binnenkomt, sist ze. ‘Als dát daar, niet binnen tien minuten piekfijn in orde beneden aan de trap staat, dan lig je er uit. Hoor je me! Ik vraag me serieus af waarom ik nog zoveel tijd in dat jong investeer. Geven, geven en nog eens geven en niets terugkrijgen.’
Van beneden klinkt een mannenstem. Ze schrikt op.
‘Daar heb je het al. Je vader.’ Haar stem transformeert binnen één seconde. ‘Jaaahaaaaa schatje, ik kom ááááááálllllll! Alles onder controle hier hoor. Hij komt zo beneden.’ Voor de laatste keer draait ze zich naar de jongen en fluistert zo dicht bij zijn gezicht dat hij de geur van zoete likeur kan ruiken. ‘Geloof me, onderkruiperig misbaksel, als dit nog één keer gebeurt dan gaat het me niet veel moeite kosten om je vader te overtuigen je uit huis te plaatsen. Je dacht toch niet dat hij van je hield? Of wel soms?’
Wanneer de deur achter haar in het slot klikt hoort hij haar op de gang verder mopperen. ‘Trofeekind? Pwah, wat een mislukking.’
En dan is het stil. Even is hij alleen met zijn angst, frustratie en verdriet, maar dan voelt hij al de armen van Maria. Hij ontspant direct, en de zweem van pijn die zich met haar glimlach vermengt, ziet hij niet.
‘Trek het je niet aan Charlie, zo is ze altijd voor een belangrijk diner, dat weet je toch. Het is de spanning, niets om je zorgen over te maken. Kom maar even hier, geef me een knuffel, droog je tranen en dan zullen we je eens piekfijn in orde maken. Ze trekt hem dicht tegen zich aan en lijkt haast geen last te hebben van de schokken die door haar lichaam gaan.