Vader / 15 jaar eerder
–
‘Je moet me iets beloven,’ zegt ze nadat de heftigste schokken van de huilbui tot bedaren zijn gekomen.
Wanneer ze haar rood doorlopen ogen naar hem opslaat, ziet hij dat haar mascara in lange zwarte draden naar beneden is gelopen.
‘Natuurlijk, schatje, alles. Alles wat je maar wilt,’ zegt de lange dunne jongeman met de ruige bos krullen. ‘Wat moet ik je beloven?’
Ze aarzelt, slikt, en praat toch verder.
‘Ze mag het nooit weten.’
Ondanks zijn belofte, trekt er een opstandige blik over zijn gezicht.
‘Hoe kun je dat nu vragen lieverd, je weet het nog maar net, je kunt nog helemaal niet weten wat…’
Ze legt een vinger op zijn lippen en hij zwijgt maar zijn ogen staan verward.
‘Ze mag het nooit weten. Ze moet het verhaal geloven dat je haar vertelt. Er is geen andere manier. Snap je? Dat snap je toch?’
Hij schudt langzaam zijn hoofd.
‘Ik heb nog maar net gehoord dat ik vader ben geworden en nu vraag je me al dat ik tegen haar ga liegen? Nog voor ze drie maanden oud is?’
‘Het is de enige manier. Er hangt te veel van af.’
‘Nee je mag dit niet van me vragen. Het is ook míjn leven. Laat anderen maar hun leven opofferen, ik heb hier nooit om gevraagd… mij is niets gevraagd… ik…’
Zijn stem breekt af. Zijn tranen zijn meer van woede en frustratie dan van verdriet.
‘Nee, ik zal het niet doen,’ zegt hij zachtjes.
Hij kijkt haar strak aan alsof hij haar uit wil dagen. Ze kijkt terug zonder met haar ogen te knipperen en met onverwacht tedere stem fluistert ze.
‘Dan zit er niets anders op lieverd.’ Ze draait zich om en loopt naar de deur. Hij wil haar stoppen. Ze mag niet weg. Niet nu!
Met een achteloos gebaar, vliegt de volle waterketel van het fornuis, en knalt hard tegen zijn achterhoofd. Terwijl hij in elkaar zakt en vecht tegen de bewusteloosheid, probeert hij haar nog achter na te lopen, maar hij komt nog geen twee stappen ver. Zijn benen zakken onder hem weg. Als hij een kwartier later zijn ogen weer opendoet is ze verdwenen.