Ouders / 16 jaar eerder
–
De jonge naakte vrouw kijkt haar oud docent Natuurkunde verbijsterd aan.
‘We hebben helemaal geen dochter. We zijn net getrouwd!’
In plaats van te antwoorden haalt Kwant een dik pakket perkament uit zijn tas. De onderkant is zwart geblakerd alsof hij in een open haard heeft gelegen. Bovenaan de bovenste pagina staat ‘Egalpezzo’ geschreven met daaronder lange kolommen. De linker kolom geschreven in rode inkt, de rechter in groene in steeds wisselende handschriften. Geroutineerd slaat hij het open op de laatste pagina en ondanks de brandschade is de laatste rode naam nog duidelijk leesbaar: Danielle Kwintens.
‘Drie kwartier geleden verscheen hij op de lijst en zette hem in lichterlaaie. Alsof er een fakkel tegenaan werd gehouden.’
Voor het eerst valt de jonge vrouw stil. Haar vriend neemt het meteen over. Hij is haar back-up. Altijd al geweest.
‘Wil je zeggen dat die naam op de lijst is verschenen tijdens de eh… bevruchting?’
‘Hm… ja… Daar lijkt het wel op. Al deze eeuwen nog nooit eerder gebeurd.’
Kwant schudt even met zijn hoofd alsof hij het nog steeds niet kan geloven, voor hij op officiële toon verder gaat.
‘Marianne, Jan, jullie kennen de procedure. Iedereen die met te veel kracht op de lijst verschijnt, moet onschadelijk gemaakt worden.’
‘Maar ze is er nog niet eens!!!! Ik weet niet eens of het wel waar is… of ik wel zwanger ben.’
De vier docenten beginnen steeds ongemakkelijker heen en weer te schuifelen.
‘Je weet dat de lijst nooit liegt, Marianne, je bént zwanger. Probleem is dat we hier geen procedure voor hebben. We moeten jullie naar school brengen om alles te bedenken wat we hier mee aan moeten. We doen dit niet voor onze lol.’
‘Dat mag ik verdomme hopen, maar geloof me, ik ga niet naar school en mijn kind ook niet.’
Eindelijk spreekt één van de vrouwelijke docenten.
‘Marianne, je kent ons, je kent onze school. Je weet waar hij voor is. Jullie hebben er zelf zes jaar op gezeten. Jullie vonden het geweldig.’
‘Maar dit is anders hè, Rosalie. Ik had een normaal talent. Mijn naam verscheen pas op de lijst toen ik vier jaar oud was. Die van Jan pas toen hij zes was. Bij ons is die lijst niet in brand gevlogen. Dat maakt alles anders. Jij kent de geschiedenis. Jij weet wat er gebeurt met mensen met een te krachtig talent. Die gaan eraan. Ik wil Mastro spreken. Waar is hij als dit allemaal zo belangrijk is?’
‘Hier.’
Een jongeman, niet ouder dan zijzelf, stapt over de drempel.
‘Mastro, dit moet een vergissing zijn. Dit…’
‘Nee Marianne. De lijst liegt niet.’
‘Maar wat wil je doen?’
‘Zoals Zebedeus al zei, dit is nog niet eerder gebeurd. We moeten zelf een passende respons bedenken.’
‘Of je haar nu doodt of nadat ze is geboren?’ Spuugt de jonge vrouw uit.
‘Nee, ik vermoed dat het niet zo dramatisch zal worden. Er hoeft niemand dood. Dit is te interessant om in de kiem te smoren.’
‘Maar,’ protesteert Kwant, nu gealarmeerd, ‘iemand die met zoveel kracht op de lijst verschijnt, brengt het Evenwicht in gevaar en daarmee de wereld.’
‘Misschien, misschien, maar ik denk dat we voorlopig de natuur, de natuur moeten laten.’
Hoewel de vier docenten duidelijk geschokt zijn door de opmerking, lijken ze vooral opgelucht dat ze zelf deze beslissing niet hoeven te nemen.
‘Niet dood?’ vraagt Jan voorzichtig.
‘Nee,’ beaamt Mastro. ‘Ik denk dat we moeten kijken hoe dit… jullie dochter… zich ontwikkelt.’
‘Als een proefdier is in een wetenschappelijk onderzoek? Ze zal nooit een normaal leven hebben op jullie school.’
‘Misschien heb je gelijk, Marianne. Misschien moeten we haar buiten onze school houden.’
Hij negeert de protesten van de docenten.
‘Zolang het verantwoord is uiteraard. En ja, het is zeker een experiment, maar de risico’s zijn te groot. We kunnen het ons niet veroorloven om haar niet in de gaten te houden. Er zit niks anders op. Op het moment dat het uit de hand dreigt te lopen, halen we haar naar school.’
Voor het eerst denkt Marianne na voordat ze antwoordt, de mogelijke alternatieven overdenkend.
‘Daar kan ik mee leven,’ zegt ze eindelijk, terwijl ze Jan vragend aankijkt. Jan knikt.
Mastro richt zich nu tot Kwant.
‘Jij moet ook instemmen Zebedeus, jij bent de bewaarder van de lijst.’
‘Vooruit,’ zegt hij na een lange pauze, ‘maar de consequenties zijn voor jou.’
‘Uiteraard. It’s my call, zoals Perkins zou zeggen.’
Hij maakt een lichte buiging naar het naakte stel en loopt naar de deur. De vier docenten volgen.
‘Dat is dus afgesproken. Sorry dat we zo binnenvielen, Marianne… Jan. Misschien hadden we iets langer moeten nadenken.’
De deur klikt achter hen dicht. Marianne zakt terug op bed. Jan kijkt haar aan.
‘Je bent zwanger.’